Waarom een TDS-meter je niet vertelt of je waterfilter veilig drinkwater maakt

Een TDS-meter (Total Dissolved Solids-meter) meet de totale hoeveelheid opgeloste stoffen in water door de elektrische geleidbaarheid te meten. Hoewel dit nuttig kan zijn voor bepaalde toepassingen, is het niet ideaal voor het bepalen van de geschiktheid van gefilterd water als drinkwater.

Hier zijn enkele redenen waarom:

Meet alleen totale opgeloste stoffen

Een TDS-meter meet alleen de totale hoeveelheid opgeloste stoffen in het water en geeft geen informatie over welke stoffen aanwezig zijn. Dit betekent dat de TDS-waarde niet aangeeft of de opgeloste stoffen schadelijk zijn of niet. Gezond drinkwater kan lage TDS-waarden hebben maar toch verontreinigd zijn met gevaarlijke stoffen zoals bacteriën, virussen, zware metalen, of pesticiden.

Mist specifieke contaminanten

Een TDS-meter detecteert geen specifieke verontreinigingen zoals bacteriën, virussen, chemicaliën, en andere potentieel gevaarlijke stoffen. Deze contaminanten kunnen aanwezig zijn in water met een lage TDS-waarde, waardoor het water mogelijk onveilig is om te drinken, zelfs als de TDS-waarde laag is.

Natuurlijke mineralen versus verontreinigingen

Natuurlijke en gezonde mineralen zoals calcium en magnesium dragen bij aan de TDS-waarde. Een laag TDS-gehalte kan wijzen op puur water, maar het kan ook betekenen dat nuttige mineralen zijn verwijderd. Omgekeerd kan een hogere TDS-waarde afkomstig zijn van natuurlijke mineralen en niet noodzakelijkerwijs van schadelijke verontreinigingen.

Misleidende resultaten

Een TDS-meter kan misleidende resultaten geven over de waterkwaliteit. Bijvoorbeeld, een hoge TDS-waarde kan wijzen op een hoog gehalte aan opgeloste mineralen, wat niet per se slecht is, terwijl een lage TDS-waarde niet uitsluit dat er schadelijke verontreinigingen aanwezig zijn.

Geen indicatie van biologische verontreinigingen

Een van de belangrijkste nadelen van een TDS-meter is dat het geen biologische verontreinigingen zoals bacteriën, virussen, en protozoa detecteert. Deze microbiologische contaminanten kunnen ernstige gezondheidsproblemen veroorzaken, maar dragen niet significant bij aan de TDS-waarde.

Conclusie

Een TDS-meter kan nuttig zijn voor het geven van een algemeen beeld van de opgeloste stoffen in water, maar het is geen betrouwbare indicator van de geschiktheid van water als drinkwater.

Voor een volledige beoordeling van de waterkwaliteit en de geschiktheid voor consumptie, zijn specifieke testen nodig voor verschillende verontreinigingen, waaronder biologische, chemische en fysieke verontreinigingen.

Wateranalyse door een gecertificeerd laboratorium of het gebruik van een gespecialiseerde watertest-kit is noodzakelijk om de veiligheid van drinkwater nauwkeurig te kunnen beoordelen.